Karma
Je moeder wacht stil.
Woorden en tanden ben je reeds verloren.
Ze wacht,
geduldig, heeft toch alle tijd.
Je botten zullen breken,
ontzetten zullen ze het vlees, lam gebeukt
ontkleurt alles dan van waarde,
alles overgegeven aan vermoeienis.
Tot weerom het lichter wordt,
dan ontlucht de adem en is de cirkel rond
trekt hoop haar zijden roze vleugels aan
en het hele circus opnieuw van voren af begint.
Je moeder zal nog een ronde blijven.
En jij blijft eeuwig kind.